ကမၻာဦးအစ လူသားျဖစ္ေပၚလာပံုအား ဒီဃနိကာယ္ အဂၢညသုတ္တြင္ ေဟာၾကားထားသည္။ ဤသုတၱန္အရ ကမၻာဦးကာလက လူသားအျဖစ္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ သတၱ၀ါတို႔သည္ ယေန႔ေခတ္ လူသားမ်ားႏွင့္ မတူေပ။ ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အစာအဟာရတို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည့္အလိုက္ ကုိယ္ခႏၶာ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုမ်ား အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ထို႔အတူပင္ သတၱ၀ါတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား ဆုတ္ယုတ္လာသည့္ အေလွ်ာက္ နူးညံ့သည့့္ အစာအာဟာရမ်ား ကုန္ခမ္းသြားၿပီး၊ ၾကမ္းတမ္း ခက္ခဲသည့္ အစာရွာေဖြမႈ, အိမ္ယာထူေထာင္မႈ, ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈ, ခိုးယူျခင္း, လိမ္ညာျခင္း စေသာ မေကာင္းမႈမ်ားႏွင့္ အျပစ္ဒဏ္ေပးမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ကို ေဟာၾကားထားသည္။ အဂၢညသုတ္ႏွင့္ ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိဉာဏ္ အခန္းတို႔တြင္ ပါရွိေသာ “ကမၻာဦးအစ လူသားျဖစ္ေပၚလာပံု” ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဖာ္ျပပါမည္။
******
ကမၻာေလာက ျဖစ္ေပၚပ်က္စီးသည့္ျဖစ္စဥ္အား သံ၀႗ကပ္, သံ၀႗႒ာယီကပ္, ၀ိ၀႗ကပ္, ၀ိ၀႗႒ာယီကပ္ဟု အဆင့္ေလးမ်ိဳးျဖင့္ ပိုင္းျခားႏိုင္၏။ သံ၀႗ကပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။ ေလာကဓာတ္ တစ္ခုလံုးသည္ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္သြားကာ အေမွာင္အတိၿပီး သြားသည့္တိုင္ ပ်က္စီးေလသည္။ ထိုသို႔ပ်က္စီးေနေသာ အမိုက္တိုက္ ဟင္းလင္းျပင္အျဖစ္ တည္ေနေသာကာလအား သံ၀႗႒ာယီကပ္ဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေနာက္ ကမၻာေလာကႀကီး တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အဆင့္အား ၀ိ၀႗ကပ္ဟုေခၚသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ထြန္းလာၿပီးေနာက္ တည္ဆဲကာလအား ၀ိ၀႗႒ာယီကပ္ဟု ေခၚသည္။ အဆင့္ တစ္ဆင့္စီတြင္ ႏွစ္ပရိေစၧဒ အရာ, အေထာင္, အသိန္းျဖင့္ပိုင္းျခား၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကာလအသေခ်ၤယ် ၾကာျမင့္၏။
ဤကမၻာေလာက ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးေသာအခါတြင္ သတၱ၀ါအမ်ားစုတို႔သည္ အာဘႆရ ျဗဟၼာဘံု၌ ျဖစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကာလအသေခ်ၤ ၾကာရွည္ေသာ္ ဤကမၻာသည္ ျပန္လည္ ျဖစ္တည္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေလာကလံုးသည္ တစ္သားတည္းေသာ ေရျပင္ႀကီး အျဖစ္ရွိ၍ အေမွာင္ အတိၿပီး၏။ ေန, လ, နကၡတ္တာရာတို႔ မထင္ရွားေသး။ ေန႔, ည, ရာသီဥတု မရွိေသး။ အာဘႆရဘံုမွ စုေတေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ဤေလာကသို႔ ေရာက္လာၾကကုန္၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ (အာဘႆရဘံုတြင္ကဲ့သို႔ပင္) စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ရွိ၍ (မေနာမယာ), ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ပီတိကို အစာ အာဟာရျပဳ၍ ေနၾကသည္။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ထြန္းလင္းကာ (ေရျပင္အထက္) ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ က်က္စားၾက သည္။ အဖိုအမ လိင္ကြဲျပားမႈ မရွိေသး။ ထိုသတၱ၀ါတို႔အား သတၱ၀ါဟူ၍သာ ေခၚရေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္ေသာအခါတြင္ ေအးသြားေသာ ႏြားႏို႔အိုး မ်က္ႏွာျပင္၌ အေျမႇးတင္း၍ မလိုင္တက္သကဲ့သို႔ ေရျပင္အထက္၌ ရသပထ၀ီေခၚ ေျမဆီတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုေျမဆီသည္ ဆီဦးေထာပတ္, ပ်ားရည္တို႔ကဲ့သို႔ အဆင္း, အနံ႔, အရသာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံု၏။ တစ္စံုတစ္ဦးေသာ သတၱ၀ါသည္ ထိုေျမဆီကို ျမည္းစမ္းရာ အလြန္ အရသာရွိလွသျဖင့္ တပ္မက္ေသာ တဏွာ ျဖစ္ေပၚလာကာ ေျမဆီကို စားသံုးသည္။ အျခားေသာ သတၱ၀ါတို႔လည္း ထိုနည္းတူ ေျမဆီကို စားသံုးၾက၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္၀ါတို႔လည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာင္တြင္ ေန, လ, နကၡတ္တာရာတို႔ ထင္ရွားလာသည္။ ေန႔, ည, ရာသီဥတုတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကမၻာေလာကသည္ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ေျမဆီကို စားသံုးေသာေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာ၏။ အဆင္း႐ုပ္သြင္တို႔ ကြဲျပား ျခားနားလာ၏။ ထို႔သို႔ ႐ုပ္ဆင္းကြဲျပားမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မာန္မာန ျဖစ္လာၾကေသာအခါတြင္ ရသပထ၀ီ ေျမဆီတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္ ခမ္းေျခာက္ကုန္၏။ ထိုအခါတြင္ မိႈတက္သကဲ့သို႔ ေျမေပၚတြင္ အေပြးတက္လာေသာ ဘူမိပပၸဋက ေခၚ ေျမလႊာအား စားသံုး ၾကျပန္သည္။ ထိုေျမလႊာတို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ကန္စြန္းႏြယ္တို႔ကဲ့ ပဒါလတာေခၚ ေရညႇိေရေမွာ္ပင္တို႔ (ႏြယ္ခ်ိဳပင္ဟုလည္း ဘာသာျပန္သည္) ေပါက္လာ၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ ယင္းေရညႇိေရေမွာ္တို႔ကို စားသံုးၾကျပန္သည္။
ေရညႇိေရေမွာ္တို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ဖြဲႏု,ဖြဲၾကမ္းမ်ားမပါဘဲ အဆင္သင့္ စားသံုးႏိုင္သည့္ သေလးဆန္တို႔ အေလ့က် ေပါက္ေရာက္လာသည္။ ယင္းသေလးဆန္တို႔အား စားသံုးၾကျပန္ေသာအခါ အစာအာဟာရသည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္တို႔စြန္႔ရန္ အဂၤါမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ အဖို, အမအဂၤါတို႔ ကြဲျပားလာၾကသည္။ ေယာက္်ားသည္ မိန္းမအား, မိန္းမသည္ ေယာက္်ားအား အျပန္အလွန္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရာမွ တပ္မက္မႈ ျပင္းျပလာေသာအခါ ေမထုန္ဆက္ဆံမႈ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ေမထုန္ဆက္ဆံျခင္းအား ညစ္ညမ္းေသာ အဓမၼမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾက၍ အကာအကြယ္ျပဳရန္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေန႔စဥ္ အစာ ရွာေဖြ စားေသာက္ျခင္းျပဳရန္ ပ်င္းရိသူတို႔သည္ အေလ့က်ေပါက္ေသာ သေလးဆန္တို႔အား ေန႔ဖို႔ညစာ, ရက္သတၱ တစ္ပတ္စာ စသျဖင့္ သိုမွီးစုေဆာင္း ၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ သေလးဆန္တို႔သည္ ဖြဲႏုတို႔ အေျမႇးယွက္လာ၏။ ရိပ္သိမ္းၿပီးေသာ္လည္း ႐ိုးျပတ္တို႔မွသည္ ျပန္၍ မေပါက္ေတာ့ဘဲ စပါးပင္တို႔သည္ အစုလိုက္ အစုလိုက္ ျဖစ္သြား၏။
ထိုအခါတြင္ ထိုသေလးစပါးပင္တို႔အား အပိုင္းအျခားျပဳ ခြဲေ၀ကာ မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္ေသာ စပါးကိုသာ ရိတ္သိမ္းစားသံုးရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္တြင္ တစ္ဦးေသာသူသည္ အျခားသူ၏ ပိုင္နက္မွ စပါးကို ခိုးယူေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ခိုးသူအား ကဲ့ရဲ့အျပစ္တင္ၾက၍ ေနာင္တြင္ မက်ဳးလြန္မိေစရန္ ၀န္ခံကတိ ျပဳေစ သည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္မံခိုးယူမႈ ျဖစ္ေသာအခါ ထိုးႏွက္ျခင္း, ခဲျဖင့္ေပါက္ျခင္း,တုတ္ျဖင့္႐ို
*****
ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ကမၻာဦးက လူသားမ်ားအေၾကာင္း တရားေတာ္
http://dhammadownload.com/
--
ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္ေသာအခါတြင္ ေအးသြားေသာ ႏြားႏို႔အိုး မ်က္ႏွာျပင္၌ အေျမႇးတင္း၍ မလိုင္တက္သကဲ့သို႔ ေရျပင္အထက္၌ ရသပထ၀ီေခၚ ေျမဆီတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုေျမဆီသည္ ဆီဦးေထာပတ္, ပ်ားရည္တို႔ကဲ့သို႔ အဆင္း, အနံ႔, အရသာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံု၏။ တစ္စံုတစ္ဦးေသာ သတၱ၀ါသည္ ထိုေျမဆီကို ျမည္းစမ္းရာ အလြန္ အရသာရွိလွသျဖင့္ တပ္မက္ေသာ တဏွာ ျဖစ္ေပၚလာကာ ေျမဆီကို စားသံုးသည္။ အျခားေသာ သတၱ၀ါတို႔လည္း ထိုနည္းတူ ေျမဆီကို စားသံုးၾက၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္၀ါတို႔လည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာင္တြင္ ေန, လ, နကၡတ္တာရာတို႔ ထင္ရွားလာသည္။ ေန႔, ည, ရာသီဥတုတို႔ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကမၻာေလာကသည္ တျဖည္းျဖည္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ေျမဆီကို စားသံုးေသာေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာ၏။ အဆင္း႐ုပ္သြင္တို႔ ကြဲျပား ျခားနားလာ၏။ ထို႔သို႔ ႐ုပ္ဆင္းကြဲျပားမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မာန္မာန ျဖစ္လာၾကေသာအခါတြင္ ရသပထ၀ီ ေျမဆီတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္ ခမ္းေျခာက္ကုန္၏။ ထိုအခါတြင္ မိႈတက္သကဲ့သို႔ ေျမေပၚတြင္ အေပြးတက္လာေသာ ဘူမိပပၸဋက ေခၚ ေျမလႊာအား စားသံုး ၾကျပန္သည္။ ထိုေျမလႊာတို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ကန္စြန္းႏြယ္တို႔ကဲ့ ပဒါလတာေခၚ ေရညႇိေရေမွာ္ပင္တို႔ (ႏြယ္ခ်ိဳပင္ဟုလည္း ဘာသာျပန္သည္) ေပါက္လာ၏။ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ ယင္းေရညႇိေရေမွာ္တို႔ကို စားသံုးၾကျပန္သည္။
ေရညႇိေရေမွာ္တို႔ ကုန္ခမ္းေသာအခါ ဖြဲႏု,ဖြဲၾကမ္းမ်ားမပါဘဲ အဆင္သင့္ စားသံုးႏိုင္သည့္ သေလးဆန္တို႔ အေလ့က် ေပါက္ေရာက္လာသည္။ ယင္းသေလးဆန္တို႔အား စားသံုးၾကျပန္ေသာအခါ အစာအာဟာရသည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္သည္ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္တို႔စြန္႔ရန္ အဂၤါမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ အဖို, အမအဂၤါတို႔ ကြဲျပားလာၾကသည္။ ေယာက္်ားသည္ မိန္းမအား, မိန္းမသည္ ေယာက္်ားအား အျပန္အလွန္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရာမွ တပ္မက္မႈ ျပင္းျပလာေသာအခါ ေမထုန္ဆက္ဆံမႈ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ေမထုန္ဆက္ဆံျခင္းအား ညစ္ညမ္းေသာ အဓမၼမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾက၍ အကာအကြယ္ျပဳရန္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေန႔စဥ္ အစာ ရွာေဖြ စားေသာက္ျခင္းျပဳရန္ ပ်င္းရိသူတို႔သည္ အေလ့က်ေပါက္ေသာ သေလးဆန္တို႔အား ေန႔ဖို႔ညစာ, ရက္သတၱ တစ္ပတ္စာ စသျဖင့္ သိုမွီးစုေဆာင္း ၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ သေလးဆန္တို႔သည္ ဖြဲႏုတို႔ အေျမႇးယွက္လာ၏။ ရိပ္သိမ္းၿပီးေသာ္လည္း ႐ိုးျပတ္တို႔မွသည္ ျပန္၍ မေပါက္ေတာ့ဘဲ စပါးပင္တို႔သည္ အစုလိုက္ အစုလိုက္ ျဖစ္သြား၏။
ထိုအခါတြင္ ထိုသေလးစပါးပင္တို႔အား အပိုင္းအျခားျပဳ ခြဲေ၀ကာ မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္ေသာ စပါးကိုသာ ရိတ္သိမ္းစားသံုးရန္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္တြင္ တစ္ဦးေသာသူသည္ အျခားသူ၏ ပိုင္နက္မွ စပါးကို ခိုးယူေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ခိုးသူအား ကဲ့ရဲ့အျပစ္တင္ၾက၍ ေနာင္တြင္ မက်ဳးလြန္မိေစရန္ ၀န္ခံကတိ ျပဳေစ သည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္မံခိုးယူမႈ ျဖစ္ေသာအခါ ထိုးႏွက္ျခင္း, ခဲျဖင့္ေပါက္ျခင္း,တုတ္ျဖင့္႐ို
*****
ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ကမၻာဦးက လူသားမ်ားအေၾကာင္း တရားေတာ္
http://dhammadownload.com/
--